Dillo a quen maltrata

 

 

A oficina de Igualdade do Concello de Lalín convoca a XVII edición do concurso de cartas "Dillo a quen maltrata" e a VIII  do “Concurso de Tuits contra a Violencia de Xénero ”.

Anímate a participar e une a túa voz contra o maltrato!

Consulta aquí as bases para o concurso de Cartas/ Chíos 

 Recorda que o prazo remata o 5 de novembro

 Concurso de cartas:

1º premio: Tablet Android 10,1” 32 GB

2º premio: Tablet Android 7” 8 GB

3º premio: Lector de libros multimedia 7” 4 GB

 Concurso de Chíos: 

Tablet Android 32GB 10.1” e un diploma acreditativo

 

Querido papá:

Sabes que sempre fun a pequena, a forte, a insistente, aquela que construíu un camiño de ansiedade ó redor dos teus pasos, un camiño redondo, para que te perdeses, para que non saíses dese círculo de inverno, para que non foses quen de volver a casa, para que nos deixases en paz, a min, ás miñas irmás e, sobre todo, a mamá, a esa mamá silenciosa, á mamá que nunca dixo nada, á que calou para sempre ante os teus berros, ante cada frase de golpes, ante cada manifestación da túa impotencia, ante cada puño, contra toda a ira, baixo o viño, contra a túa paixón por non dialogar, por non dicir nada que os teus cotelos puidesen resumir.

Ti sempre fuches pequeno, amortecido, constrinxido pola repetitiva aliteración de movementos automatizados naquela enorme fábrica de coches, un traballo antipersoa de seis a dous, a comida lista a e media, a partida no bar ás tres, catro coñacs antes das cinco e cantabas vinte, logo corenta, dez de últimas contra a seis. "Ogallá gañe", pensabamos todas cheas de medo; pero tanto tiña. O son do teu seiscentos presaxiaba a tormenta, o renxer airado do portal metálico, lóstregos de carraxe nas túas pupilas, un trebón de silencio antes da choiva, e logo ti, ti sen escusas, ti sen fundamento, ti sen límite establecido, unha riada de ti bañada en ti, mesturada en alcol, inmensurable, incontrolable, ti.

Aínda hoxe, non podo crer que que os veciños non nos oíran, que as árbores non nos oíran, que o tanguer da campá non se eclipsase ante o fedor a culpa, que a insistente brétema vermella dos ollos de mamá non alzase preguntas na igrexa, que  o cura non cuestionase, que ninguén movese un dedo máis que para pousalo nos beizos dos nenos, no corazón da conciencia, no botón de borrar o baleiro da besta.

Non o podo crer, non podo crer que os teus amigos che compartisen baralla, que o rei de bastos non vomitase, que a sota que tanto che repugna non che cuspise, que o cabalo obedecese as túas ordes de saltar á mesa. Se cadra quería fuxir, coma min. Quizais ese cabalo e mais eu fomos os únicos que pensamos en facelo, eu polas espadas, ti quedarías nas copas, afogado no tinto do noso sangue, no vinho verde da nosa bile, no branco manchado do “que dirán”.

Quérote papá, a pesar de todo quérote, como te queren as túas outras fillas, ou mellor, como te queren as túas esposas, esa de carne a quen maltratabas e as outras de metal, as que che obrigan agora a xuntar as mans para subir ó coche patrulla, imaxinarei que para pedir perdón, imaxinarei que acepto as túas desculpas. Todas te queremos, papá, e que vivises foi a nosa decisión, soportarte foi a nosa decisión, pero non a das nosas fillas. Non podemos pasarlle esa herdanza. Non queremos a túa herdanza, papá. Querémoste a ti, a onde queira que vaias.

Adeus Papá

Francisco Javier Fernández Gañador do concurso Dillo a quen maltrata, 2017