O encontro literario con Juan Tallón

Enriquecedora, cálida e interesante foi a nosa tarde de onte acompañadas por Juan Tallón. O proceso de creación literaria, a elección de espazos e personaxes, o porqué dun título en inglés, a denuncia de temas incómodos ou o mapa das feridas que produce unha traxedia foron algúns dos temas abordados. 

Grazas, Tallón, agardamos que non tarde en saír do prelo a nova obra.

Achegámonos a Rewind...

Co R da reconstrución dunha traxedia que fai que moitas cousas cambien a partir desa noite, porque é un golpe de vida e os golpes de vida moven  do seu sitio orixinal as cousas seguras, que sempre foron de determinada maneira.

Co R dos personaxes que non queren rebobinar ante descoñecidos, pero que sobreviven instalados nun rebobinar constante, indo de adiante cara atrás continuamente.

Pero, sobre todo, co R de Resiliencia porque esta non é unha obra de morte e destrución senón de vida, na que cada final se converte no comezo de algo novo.

O día perfecto deixa de selo, pero a vida segue rodando e encontra novos camiños. A fortaleza das persoas faise patente na loita titánica que desenvolven para non ser vencidas pola vida. E  conseguen remontar como Hélene que acaba comprendendo que todos os días anteriores ao 7 de maio non merecen quedar reducidos a un recordo tráxico. Porque quere seguir tendo historias de amor cuns zapatos, ou cun vestido, ou unha chaqueta, e coa súa filla e con todas as súas amigas, porque ninguén pode  matar iso.

Ou como Virginia, que acabará por non ter pasado, porque agás Emma rompeuno en dous, e despois en catro, e en oito, en dezaseis, en trinta e dous, ata que non puido facer anacos máis pequenos e lanzounos enriba da cabeza para que os levase o vento.

Elas e eles son quen de deixar atrás o tempo no que recordar a traxedia é repetila, aínda que non sexa posible olvidar nin queiran facelo. E empezan a soñar dende cero, porque os soños anteriores xa non valen e os seres que foron xa non existen.

 

 Co E da emoción inmensa coa que acompañamos a Virginia polo corredor da morgue e que estoupa en llanto incontrolado cando esta acariña o corpo da súa filla morta.

Pero tamén coa emoción da amizade limpa que une a eses mozos cheos de vida, ou do amor de irmáns que une a Gianna e Luca, ou desa primeira noite de amor entre Paul e Enma, detrás das que deberían vir moitas máis porque eles non farían nada por impedir namorarse.

E, en fin, coa emoción que produce vivir porque a vida é unha suma de moitas emocións.

Pero tamén co E de Emma, que é quen de detectar o cheiro a  “Amor pola vida” e que

nos acompaña  e se ensancha ao longo da obra e que suscita en nós amor e protección ao sermos sabedores da súa orfandade e da brutalidade coa que lle foi arrebatada a infancia.

 

W.  Co W de Winehouse cuxa música soaba no momento da explosión e que Paul xa nunca máis volverá escoitar porque a repetición é un dos praceres enmascarados da vida e ese día levou por diante moitas das cousas amadas, non só as persoas.

E co V de Virginia que lle di, de mil maneiras distintas, á súa filla morta que a quere e que daría a súa vida por dispoñer da súa compaña durante unha hora, só unha hora, e despedirse e abrazarse e despois xa poderían morrer as dúas en paz.

Virginia, que despois de divorciada volve a Lyon refeita a medias porque unha nai sen filla está abocada sempre a vivir as cousas pola metade, porque lle vai faltar sempre a outra parte.

 

Co I de indestrutibles porque eran novos e indestrutibles e tiñan a maldita sensación de ter o mundo sometido aos seus desexos e non precisar nada porque crían que o tiñan todo. Pero a vida descabalgounos das ideas que coidaban inamovibles e o paraíso converteuse en inferno.

E tamén co I de instante, porque  nun vulgar instante todo o que era normal desapareceu. De repente, a vida derramouse sen solución, coma a auga que non se pode volver ao vaso tras volcar.

De repente todo se reduciu a nada, o enteiro converteuse en roto, o grande en minúsculo, o pequeno en inexistente, o importante en perda, os recordos en po, o futuro en pasado. 

E a explosión a Paul levoulle máis cá man esquerda. Deixouno sen vocación, desaparecera co estoupido, debaixo dos cascallos. 

 

Co N do narrador Paul, presente no 1º e no último capítulo, pechando a novela e converténdoa en circular, pero tamén co N dos outros 4 narradores  que tecen en 1ª persoa os fíos desta historia dende unha perspectiva múltiple. Cada un deles é peza dun quebracabezas que se vai ensamblando de vagar e a súa voz cobra sentido no conxunto.

Todos transmiten a súa particular visión dos feitos e achegan elementos que nos permitirán coñecer os personaxes e as súas relacións sociais e familiares.

E aínda co N dunha narración sinxela e directa baixo a que detectamos o oficio dun gran narrador e tamén xornalístico do seu autor. E baixo o que intuímos un esmerado traballo de limpeza.

 

Co D da delicada fraxilidade humana que se pon de manifesto na novela. Pero tamén co D de danos colaterais que, como toda traxedia, comporta esta. Segou varias vidas, deixou un supervivinte, pero arramblou co futuro de todos.

Ademais das vítimas visibles, a medida que avanza a obra imos coñecendo moitas outras:

A  Hanna, a quiosqueira viúva que rompe a chorar ao saber o ocorrido coma se fosen seus fillos, porque en realidade eran seus fillos e, aínda que levaba media vida soa, nunca se sentira así ata esa noite.

Ela, a medida que pasa o tempo é quen de volver erguerse cada día ás cinco da mañá, e descobre que, malia non ter ánimos, tamén se pode vivir sen eles porque na vida un cae e érguese, cae e érguese, cae e érguese coma unha forma de inercia.

A  Silvina nai de Luca, que aprendeu a chorar case en silencio, que perfeccionou a técnica para non importunar aos demais interrompéndoos e para que non a tomasen por unha persoa á que había que estar sempre  compadecendo ou, inda peor, tentando animar.

A Gianna,  irmá de Luca, que co suicidio da nai se suicidou tamén ela un pouco e cometeu o peor erro da súa vida abandonando o seu florecente futuro en Nova Iorque.

A  Violette, a enfermeira que tres anos despois daquela traxedia que puxo a proba a profundidade da noite, segue soñando con ela, en presente, e chea de po.

Vidas e vida, esta última sempre lanzando desafíos.