Enriquecedora, cálida e interesante foi a nosa tarde de onte acompañadas por Juan Tallón. O proceso de creación literaria, a elección de espazos e personaxes, o porqué dun título en inglés, a denuncia de temas incómodos ou o mapa das feridas que produce unha traxedia foron algúns dos temas abordados.
Grazas, Tallón, agardamos que non tarde en saír do prelo a nova obra.
Co R da reconstrución dunha traxedia
que fai que moitas cousas cambien a partir desa noite, porque é un golpe de
vida e os golpes de vida moven do seu
sitio orixinal as cousas seguras, que sempre foron de determinada maneira.
Co R dos personaxes que non queren rebobinar
ante descoñecidos, pero que sobreviven instalados nun rebobinar constante, indo
de adiante cara atrás continuamente.
Pero, sobre todo, co R de Resiliencia porque
esta non é unha obra de morte e destrución senón de vida, na que cada final se
converte no comezo de algo novo.
O día perfecto deixa de selo, pero a vida
segue rodando e encontra novos camiños. A fortaleza das persoas faise patente
na loita titánica que desenvolven para non ser vencidas pola vida. E conseguen remontar como Hélene que acaba
comprendendo que todos os días anteriores ao 7 de maio non merecen quedar
reducidos a un recordo tráxico. Porque quere seguir tendo historias de amor
cuns zapatos, ou cun vestido, ou unha chaqueta, e coa súa filla e con todas as
súas amigas, porque ninguén pode matar
iso.
Ou como Virginia, que acabará por non ter
pasado, porque agás Emma rompeuno en dous, e despois en catro, e en oito, en
dezaseis, en trinta e dous, ata que non puido facer anacos máis pequenos e
lanzounos enriba da cabeza para que os levase o vento.
Elas e eles son quen de deixar atrás o tempo
no que recordar a traxedia é repetila, aínda que non sexa posible olvidar nin
queiran facelo. E empezan a soñar dende cero, porque os soños anteriores xa non
valen e os seres que foron xa non existen.
Co E da emoción inmensa coa que
acompañamos a Virginia polo corredor da morgue e que estoupa en llanto
incontrolado cando esta acariña o corpo da súa filla morta.
Pero tamén coa emoción da amizade limpa que
une a eses mozos cheos de vida, ou do amor de irmáns que une a Gianna e Luca,
ou desa primeira noite de amor entre Paul e Enma, detrás das que deberían vir
moitas máis porque eles non farían nada por impedir namorarse.
E, en fin, coa emoción que produce vivir
porque a vida é unha suma de moitas emocións.
Pero tamén co E de Emma, que é quen de
detectar o cheiro a “Amor pola vida” e
que
nos acompaña
e se ensancha ao longo da obra e que suscita en nós amor e protección ao
sermos sabedores da súa orfandade e da brutalidade coa que lle foi arrebatada a
infancia.
W. Co W de Winehouse cuxa música soaba no momento
da explosión e que Paul xa nunca máis volverá escoitar porque a repetición é un
dos praceres enmascarados da vida e ese día levou por diante moitas das cousas
amadas, non só as persoas.
E co V de Virginia que lle di, de mil maneiras
distintas, á súa filla morta que a quere e que daría a súa vida por dispoñer da
súa compaña durante unha hora, só unha hora, e despedirse e abrazarse e despois
xa poderían morrer as dúas en paz.
Virginia, que despois de divorciada volve a
Lyon refeita a medias porque unha nai sen filla está abocada sempre a vivir as
cousas pola metade, porque lle vai faltar sempre a outra parte.
Co I de indestrutibles porque eran
novos e indestrutibles e tiñan a maldita sensación de ter o mundo sometido aos
seus desexos e non precisar nada porque crían que o tiñan todo. Pero a vida
descabalgounos das ideas que coidaban inamovibles e o paraíso converteuse en
inferno.
E tamén co I de instante, porque nun vulgar instante todo o que era normal
desapareceu. De repente, a vida derramouse sen solución, coma a auga que non se
pode volver ao vaso tras volcar.
De repente todo se reduciu a nada, o enteiro
converteuse en roto, o grande en minúsculo, o pequeno en inexistente, o
importante en perda, os recordos en po, o futuro en pasado.
E a explosión a Paul levoulle máis cá man
esquerda. Deixouno sen vocación, desaparecera co estoupido, debaixo dos
cascallos.
Co N do narrador Paul, presente no 1º e
no último capítulo, pechando a novela e converténdoa en circular, pero tamén co
N dos outros 4 narradores que tecen en
1ª persoa os fíos desta historia dende unha perspectiva múltiple. Cada un deles
é peza dun quebracabezas que se vai ensamblando de vagar e a súa voz cobra
sentido no conxunto.
Todos transmiten a súa particular visión dos
feitos e achegan elementos que nos permitirán coñecer os personaxes e as súas
relacións sociais e familiares.
E aínda co N dunha narración sinxela e directa
baixo a que detectamos o oficio dun gran narrador e tamén xornalístico do seu
autor. E baixo o que intuímos un esmerado traballo de limpeza.
Co D da delicada fraxilidade humana que
se pon de manifesto na novela. Pero tamén co D de danos colaterais que, como
toda traxedia, comporta esta. Segou varias vidas, deixou un supervivinte, pero
arramblou co futuro de todos.
Ademais das vítimas visibles, a medida que
avanza a obra imos coñecendo moitas outras:
A
Hanna, a quiosqueira viúva que rompe a chorar ao saber o ocorrido coma
se fosen seus fillos, porque en realidade eran seus fillos e, aínda que levaba
media vida soa, nunca se sentira así ata esa noite.
Ela, a medida que pasa o tempo é quen de
volver erguerse cada día ás cinco da mañá, e descobre que, malia non ter
ánimos, tamén se pode vivir sen eles porque na vida un cae e érguese, cae e
érguese, cae e érguese coma unha forma de inercia.
A Silvina nai de Luca, que aprendeu a chorar
case en silencio, que perfeccionou a técnica para non importunar aos demais
interrompéndoos e para que non a tomasen por unha persoa á que había que estar
sempre compadecendo ou, inda peor, tentando
animar.
A Gianna,
irmá de Luca, que co suicidio da nai se suicidou tamén ela un pouco e
cometeu o peor erro da súa vida abandonando o seu florecente futuro en Nova
Iorque.
A
Violette, a enfermeira que tres anos despois daquela traxedia que puxo a
proba a profundidade da noite, segue soñando con ela, en presente, e chea de
po.
Vidas e vida, esta última sempre lanzando desafíos.
Ningún comentario:
Publicar un comentario