Compartimos palabra con Juan Tallón

Divertida e magnífica sesión con Juan Tallón. Grazas, Juan, agardámoste na próxima obra!

 

Achegámonos a Obra maestra: 

 Co O dunha obsesión que comeza para o autor no 2009, despois de visitar o Reina Sofía con César Aira e que o leva a desenvolver un exhaustivo labor de documentación durante 10 anos ata dar coa clave para poder contar uns feitos reais e que estes parezan unha novela. Un proceso duro, porque algúns proxectos non saen á primeira, nin á terceira senón á última e  que- coma no amor- ten fases de entusiasmo e de decadencia.

Co B de boquete que se abre na fachada do museo para facer pasar a escultura de Serra coa pluma dunha grúa e tamén co B de boca aberta que nos queda ao entrarmos no porto franco de Ginebra e ver que alberga máis dun millón de obras de arte dun valor tan incalculable que non disporiamos dun papel suficientemente ancho para escribir todos os ceros. Arte para non ver, senón para evadir impostos, da que algúns privilexiados aos que lles gusta ter relación periódica coas súas obras poden gozar, viaxando a Suíza 3 ou 4 veces ao ano e alugando unha sala de observación para poder desfrutar dalgunha delas.

E co B da burocratización que esmaga e serve a intereses espúreos.

Co R de reportaxe mesturado habilmente nestas páxinas coa ficción, sen sabermos onde acaba unha e onde comeza outra, pero que non impide que o interese polos feitos narrados se manteña constante.

Co A  de arte contemporánea e da súa fugacidade que fai que unha obra creada para un momento e un espazo determinado fóra de aí perda a súa forza, o seu sentido, a súa natureza e xa non sexa a mesma obra polo que acaba destruíndose, malia custar cantidades inxentes de diñeiro público.

Co A de artístico, cuxo poder reside unicamente na idea, polo que a réplica segue sendo obra orixinal aínda que se execute por segunda vez.

 E co A do arte pública, incomprendida pola maioría,  co que unha España que estrea democracia tenta crear un modelo de urbanismo, porque un barrio para sentirse barrio ten que dispoñer dun elemento representativo que o aglutine, e para iso tráese un artista de Nova Iorque, aínda que a praza tivese unha palmeira centenaria e a cheminea dunha vella fábrica.

 Co M das múltiples lecturas dos feitos que nos ofrecen as voces dos 73 personaxes que poboan estas páxinas. Porque, tal como afirma Serra,  a propósito das súas obras: “Como dende calquera punto de vista só se ve unha parte da obra, tes que camiñar, mirar, anticipar e recordar”

 Un esquema narrativo moi ambicioso que lle permite ao autor contar e descontar, xogar co lector e permitir que este extraia as súas propias conclusións sobre o mundo da arte, pero tamén da xustiza, da Seguridade Social, da política, da ética xornalística ou da relación que establece a Administración coa cidadanía.

 Realizado cunha prosa exenta de florituras e baixo a que se adiviña o oficio xornalístico do autor.

Co A dunha Administración española á que se lle escapa o terceiromundismo por todas as partes e que é quen de pedirlle patriotismo a Macarrón mentres o leva á ruína, sen adoptar ningún tipo de autocrítica nin depurar responsabilidades.

Co E de escultura que se converte nun personaxe máis- ou mesmo no principal- ausente pero presente en toda a obra, e fío condutor da trama. Ao seu redor xira un carrusel de personaxes variopintos, pertencentes a todas as esferas sociais, trazados polo autor cunha mestría que os fai verosímiles e que acada cotas superiores nalgúns casos coma no de Nekane Aperribai ou a caricaturesca Ana Sucunza, que pensa coma unha máquina e lle gusta traballar na institución porque é fría e non ten sentimentos.

Pero tamén co E de esperpento co que Tallón revisa a sociedade dos anos 80, acabada de saír do franquismo e disposta a pagar calquera prezo por ser moderna, aínda que os seus representantes políticos non teñan moi claro o concepto de modernidade.

 Co  S de Serra do que tantas cousas aprendemos nesta obra e que non cre na beleza da arte senón no seu poder para facernos pensar, para facernos cambiar o significado a través da percepción  e  non a través da beleza.

E aínda co S de sorriso cómplice, cando non aberta gargallada, que  a ironía do autor nos arrinca en moitas ocasións e que está presente xa dende o título da obra.

Co T de thriller que nos mantén en suspenso ata o final e deixa o misterio sen resolver porque a solución do misterio é sempre inferior ao misterio. O misterio participa do sobrenatural, e aínda do divino, a solución, do xogo de mans.

 Tamén co T da teimosía que leva o autor a non ceder ante as inxustizas da xustiza para poder acceder á causa xudicial que lle permita poñer fin á súa obsesión.

 Co R das múltiples referencias literarias que van inzando de boa literatura as páxinas da novela, aínda que César Aira defenda que o mundo está cheo de bos libros e que o importante é que haxa un libro máis, pero tamén coas referencias musicais e cinematográficas que supoñemos nos achegan ao universo do autor.

 E finalmente co A da alegría que nos dá volver a recibir a Tallón neste club, que vai medrando ano a ano e que hoxe lle dá a benvida a Antonio, a Esther, a Kelli e a Teresa.

Beizóns a todos eles e longa vida!